1
Pixel zei:
Hier ben ik echt niet mee akkoord hoor. Er zijn er wel degelijk die enkel huilen omdat ze weten dat ze dan gepakt worden (en ze weten dat al erg snel hoor). Je moet nog maar een stap in hun richting zetten of je armen naar hen uitstrekken en ze stoppen al. Stap terug weg en ze beginnen weer. Of je pakt ze en ze stoppen onmiddellijk met huilen. Je bent er dan even mee bezig en ze zijn nog altijd tevreden. Je doet nog maar aanstalten om ze terug neer te zetten en ze zetten hun keel al terug open.
Ik heb 4 kinderen, waarvan er 2 heel erg veel gehuild hebben als baby... Mijn oudste dochter (Steffie) was echt een huiler! Ze was absoluut niet verwend, maar toch huilde ze echt constant (dag en nacht!) om gepakt te worden. Toen ik dan zwanger was van mijn zoon (toen was zij al een goed jaar), heeft zowel de kinderarts en mijn huisarts (deed ook gynaecologie) mij aangeraden om mijn oudste 's nachts te laten doorhuilen. Ik was gewoon een wrak, zij stopte gewoon niet met huilen! Dat heeft ze dan ook volgehouden tot haar 4j. Toen is dat van dag op dag volledig gestopt
We hebben er genoeg dokters mee afgelopen om uiteindelijk dan toch wel zeker te kunnen zijn dat er lichaamlijk niets met haar aan de hand was. Ik kan alleen maar zeggen dat ze hier absoluut geen hersenschade van opgelopen heeft. Gelukkig was mijn zoon (Mathias) een pak rustiger
Dan, mijn derde (een dochter, Ashley) was weer een huilbaby MAAR er zat wel een verschil tussen haar en mijn oudste dochter....nml dat er bij ons Ashley een medische reden was. Zij had reflux in de zwaartse graad, en had hiervan heel veel pijn. Heeft haar eerste levensjaar dan ook in het ziekenhuis doorgebracht en kreeg regelmatig sondevoeding omdat haar slokdarm dan minder belast werd
. Haar slokdarm was tot bloedens toe, van altijd dat maagsap dat mee naar boven kwam....hierdoor was dan ook haar slokdarm verbrand.Mijn 4de kindje (weer een dochter, Aïsha) was gelukkig weer een rustig en tevreden kindje.
Bewerkt door Mirella, 24 april 2010 - 19:53.
Ik hoop het in ieder geval, of mijn collega's gaan er problemen mee hebben op't werk 
En dan krijg ik naar mijn voeten 
. 's Nachts sliep hij als baby bij ons in de kamer (hadden geen extra kamer toen) en hij heeft nooit graag in zijn bedje geslapen. Omdat hij bleef huilen pakten we hem al wat sneller naast ons omdat mijn vriend anders niet uitgerust kon gaan werken. Later klom hij ook gewoon uit zijn bed (hij viel er dan uit). Ik heb zelfs een tijdje beneden geslapen met de baby om hem niet tot last te zijn. Maar ja, nu is het resultaat natuurlijk dat hij nog steeds naast iemand wil slapen, anders geraakt hij niet in slaap. En hem laten huilen is momenteel geen optie want de kinderen slapen samen en anders is Dean ook constant wakker, want die wordt van elk geluidje al wakker. We zijn nu van plan om het klein kamertje waar nu rommel in staat leeg te maken en daar Dean's kamer van te maken en daarnaast Joël's kamer met een tweepersoonsbed zodat ik er even in kan liggen tot hij slaapt. Ik hoop dat we dan ook snel deuren in de kamers kunnen laten zetten, zodat Dean Joël niet hoort. Toen Dean er nog niet was, heb ik Joël wel laten huilen, maar die werd dan helemaal hysterisch tot hij er van begon te braken. 
(Maar moeder's wil is wet hé.. 
)
. Ik ben ook een vrij "strenge" moeder. Nee is ook echt nee..... en bij Raisa de jongste wil dat wel eens lijden tot een nogal hevige driftbui wat dan natuurlijk altijd heerlijk gebeurd in een winkel of op school of op straat.... sorry hoor maar dan laat ik haar ook lekker tieren en gillen maar haar zin zal ze van mij niet krijgen, zeker niet op die manier 
. Sommige mensen kijken je dan aan van "wat ben je voor een ellendige moeder dat je je kind dit aan doet" en andere mensen zeggen dan bijv. " hé,hé eindelijk nog eens iemand die zijn kind niet direct zijn zin geeft". Zo zie je maar dat iedereen het op zijn eigen manier doet en het ook op zijn eigen manier bekijkt. Zolang je bij je eigen gevoel blijft en het doet op de manier waar JIJ achter staat dan doe je het gewoon goed.
) 
