Ik ken je probleem, ik heb een echtgenoot die niets met dieren heeft. Ik droom al mijn hele leven van een hondje maar dit ziet hij echt niet zitten.
Ik heb er jaren over "gezaagd" maar hij blijft bij z'n standpunt. Bij iedere vraag van "wat wil je voor je kerstcadeau, verjaardag, moederdag ?" antwoordde ik steevast "een hondje". Stel dat ik zou zeggen, ik doe het toch, dan zou dat absoluut geen goed doen aan onze relatie en stel ik ook geen goed voorbeeld voor de kids. Er zijn al veel mensen die gezegd maar doe dat toch, als hij zo'n pupje ziet, is hij verkocht enz... enz...
Ik ben ook een kattenmens, als het van mij alleen zou afhangen, had ik zeker 4 in huis in plaats van twee.
Ook over de katten zijn hier soms discussies (omdat ze vb op z'n bureaustoel liggen, omdat er witte haren aan z'n zwart kostuum hangen enz.). Hij moppert wel eens over de dierenartskosten enz...
MAAR hij laat het wel toe, hij gunt het mij en persoonlijk vind ik dat je dan moet blij kunnen zijn met wat je hebt.
Ik begrijp het wel, hier passeren soms de mooiste katten en dan denk ik soms ook, er kan nog wel eentje bij ... Ik lees in je berichtje dat er ook al discussie was over Ibse, hij heeft daar al een toegeving gedaan, erover praten is de enigste optie, al je charmes in de strijd gooien en als hij dan nog niet wil ... dan vrees ik dat je niet anders kan dan je erbij neerleggen, hoe moeilijk dat ook is.
Heel veel succes, ik

alvast voor je.