Kan een kat geesten zien?

Steffie_G, op 28 januari 2013 - 09:45, zei:

Ik ging vaak op de overloop slapen of stond bij mn ouders of broer voor de deur met matras en al haha. Bij mij was het echt pestgedrag zoals wakker schrikken door fel geschreeuw in mn oren, langs beide kanten had ik een zolder met zo een inzet deur en die viel soms met luide knal mn kamer in, dingen op de kast die van de kast gegooid werden, radio die vanzelf aan en uit ging. Ook in huis zelf hadden we vaak last zoals voetstappen op de trap, dingen die verplaatsten achter je rug, de douch die vanzelf ging lopen. Het aller ergste was toen we op een nacht eens wakker werden van geluid en ALLE deuren bleken open te staan, allemaal he!

Sindsdien word ik dus wakker van elk mini geluidje dat er is alsof ik niet uit die waak modus kom. Als ik dan iets hoor moet ik echt zoeken tot ik vind wat het is.

Je zegt, zie hoor en voel, je ziet het dus ook?

Brr, we hebben gisteren net The Apparition gezien en daarin gingen ook alle deuren openstaan.
Kledingsstukken verwrongen op de kapstokken (in knopen gelegd en de kapstokken zelf gebogen) ,....

Dat is best al wel vrij erg wat je hebt meegemaakt vind ik persoonlijk
Ik zou echt zo snel mogelijk verhuizen moest ik zo iets voorhebben.
Nuja misschien eerst te weten komen of het ding bij het huis hoort of bij jou.

Horen en voelen doe ik regelmatig, maar zien niet zo vaak.
Meestal zie ik gewoon schimmen en 1 enkele keer een vaag gezicht in die ene kamer van m'n oma en opa.
Maar nadien was ik er niet zeker meer van of mijn hersenen dat gezicht hadden gevormd of dat ik het nu echt gezien heb.
Maar ik vrees toch het 2de want ik was compleet van m'n melk en ik had echt zo een slecht gevoel en ben sindsdien die kamer nooit meer binnen geweest.

Wat ik wel merkte is dat er vaak dingen veranderden van plek. En in het begin verwijt je gewoon jezelf (ik zal dat daar wel gelegd hebben maar vergeten)
Maar soms onthield/onthoude (?) ik precies waar ik wat gelegd had en dan was het toch nog van plek veranderd, zonder dat er iemand anders aankwam.
En na een tijdje begint dat echt vreselijk eng te worden.
1x heb ik het zelfs voorgehad dat de doos zakdoekjes die naast me op de bureau stond ineens terug op de bureau viel.
Ik heb het niet gezien (nuja nog zo net de laatste paar milimeter), maar wel op de bureau horen vallen en ik voelde ook echt iets achter mij staan.
Ik heb niet durven achter me kijken of in het computerscherm.
Ik ben toen gaan lopen voor m'n leven.
Helemaal naar een vriendin gelopen, half het dorp verder en ben daar gebleven tot 's avonds.
Ik heb eerlijk waar nog nooit zoveel schrik gehad.
Laat staan moest ik ineens wakker worden met alle deuren open. Ik zou een zenuwinzinking krijgen vermoed ik.

Het was echt aan dat huis gebonden, toen ik dan 16 was zijn we verhuisd en was het beter. Maar als je er gevoelig voor bent kom je ze altijd wel tegen.
Ik heb hier zo al maffe dingen mee gemaakt met kaarsen. Khad zo een schaal met 3 kaarsen op en ik had er 2 van aan gestoken. Effe later kom ik terug in de woonkamer en zie ze alle 3 branden.

Bij ons vroeger gebeurde dat ook dat je dingen echt letterlijk zag of hoorde verplaatsen. Zo ooit eens gehad, ik en mn ma waren in de keuken en enkel wij waren thuis. Er hing op een stoel een broekriem en die hoorden we plots vallen. Op zich niets raar aan ware het niet dat die riem dus plots aan de andere kant van het huis lag, een behoorlijke eind van de stoel weg. Ook had mn ma van die tibetaanse klankschalen, die gingen ook soms vanzelf af terwijl je echt wel op dat ding moet kloppen. Opdenduur was ik echt doodsbang alleen thuis of 's avonds.

Kheb zo ooit een vriendje gehad die daar niet in geloofde. Hij zei dat ik me dat inbeelden en dat dat allemaal niet bestaat. Op een avond was hij komen logeren en iedereen zat gewoon beneden, waren we wat tv aan het kijken. Hoorden we plots boven echt duidelijk voetstappen, de buren konden het niet zijn want het was een vrijstaand huis. Echt ik heb nog nooit iemand met zo een paniek gezicht gezien als hij toen.

Ik ben ook eens echt letterlijk het huis uit gerend. Stond ik daar in mn pyjama op straat. Ik was lekker aan het slapen tot ik gewekt werd door een soort van ademhaling. Je weet wel alsof er iemand naast je luid ligt te ademen. Dus ik doe mn ogen open en zie voor me een gezicht maar dus echt behoorlijk eng. Ik weet nog steeds niet echt hoe ik beneden gekomen ben zo in de donker + ik sliep op de zolderkamer dus moest ik 4 trappen naar beneden.

Als ik aan de pc zat vroeger, soms bleef ik wat langer op dan da rest dan lag mijn kat altijd bij me. Die lag dan in een zetel die naast de bureau stond. Af en toe had ik ook zo dat vieze gevoel alsof er iemand achter me stond en kheb me ook nooit durven omdraaien. Al helemaal niet omdat als ik dat voelde mijn kat ook steeds plots gehypnotiseerd naar iets begon te kijken achter me. En dan bleef ik maar zitten, te bang om weg te gaan en eigenlijk ook best bang om te blijven zitten, gewoon niet bewegen

Bewerkt door Eibhlin, 28 januari 2013 - 11:47.

Hier worden dus films over gemaakt he
Mag ik vragen of er (net als in de films) de lichten dan aan en uit gingen?
Want in elke film komt dat weer terug en ik vraag me echt af of hier dan een beetje waarheid inzit.

Ben je ooit te weten gekomen wat het was en of het kwaad of goed was?
En wonen je ouders er nu nog steeds en hebben ze er nog last van?


Ik moet eventjes aan dit denken:
(om een beetje de sfeer te breken en er wat humor in te steken)

Nee van lichten nooit last gehad gelukkig. Wel hier waar ik woon heb ik enkele keren gehad dat mn nachtlamp vanzelf aan ging en ik dan wakker werd van het licht. Maar dat is gestopt en verder niets eng of vreemd voor gehad. Dat waren van die touch lampen dus daar moet je al echt met je huid aan komen. Het was niet de kat want die zat niet in mn kamer en het lag ook niet aan de lamp. Kheb dat getest, die dat aan ging uit het stopcontact gehaald maar toen ging die andere dus steeds aan... Maar echt flikkerende lichten of plots in het donker zitten gelukkig niet.

Mijn ouders wonen nu ergens anders, toen we daar woonden hadden ook zij er wel last van. Enkel mn vader was in soort van ontkenning maar begon je er over sprong die wel door het plafond als hij wat hoorde. Kheb eigenlijk geen idee wat het juist was want het waren wel meerdere, van enkele zijn we er achter gekomen, andere echt totaal niet. Zo nog een interessant stukje geschiedenis ontdekt over het huis eigenlijk.

Zou handig zijn zo een bordje bij de huurhuizen hier ook

Ben wel blij dat jullie er dan allemaal vanaf zijn en hopelijk hebben de mensen die er nu wonen er minder last van.
Ja kan ik me wel voorstellen dat je vanalles bijleert.

Zo een bord zou me nu niet direct op m' gemak stellen eigenlijk
Maar bedankt alvast voor dit super super interessante gesprek, mijn kriebeltjes voor m'n tattoo te laten zetten zijn nu echt wel 100x meer ^^
EN het fascineert me ongelofelijk veel die dingen, net zoveel als dat het me schrik aanjaagt. Maar dat heeft wel iets vind ik.
Als je tikker zo raast in je keel en je voelt je bloed door je oren suisen, dan weet je dat je leeft

Van af misschien niet helemaal, op zeer zeldzame basis heb ik hier ook nog wel eens voor dat ik wat zie of bij iemand anders. Zoals vroeger is het gelukkig niet meer, dat wel.

Hier hangt er voor de zekerheid een runeteken aan mn slaapkamerdeur, teken van bescherming. Ik wou dat teken ook graag als tattoo in mn nek, maarja beetje een te opvallende plaats denk ik.

Wat ik wel nog steeds na al die jaartjes vermijd is er over zitten praten na een uur of 10. Kan aan mijn verbeelding liggen maar ik heb het gevoel dat als je er over zit te babbelen met iemand dat je nadien eerder last zou krijgen dan dat je dat gewoon overdag doet.

Sihirci, op 10 november 2010 - 20:28, zei:

Kan toeval zijn maar als onze kater Yvette twee weken geleden overleed zaten mijn man en ik 's avonds laat in de keuken herinneringen aan onze lieve poes op te halen. Een fractie van een seconde ging efkes alle licht uit in huis. Nog nooit eerder gebeurd. Was ook wel raar.

Zie dat zijn dus dingen waar mijn nekharen van overeind komen.
In alle films, serie's, ... gaan de lichten altijd knipperen als er iets gaat gebeuren en wij vragen ons altijd af of daar dan toch geen klein beetje waarheid inzit.

En als ik dit dan lees ....
Ik zou serieus waar in mijn broek plassen moest dat ooit bij ons gebeuren.
Maar ik leg dan ook altijd gelijk de link met niet zo fijne dingen.

Niet alles zijn slechte dingen he... meestal is het gewoon, we zijn bij je

Ik weet het Maar ik heb teveel griezelfilms gezien denk ik
Dus ik trek altijd de lijn door : iets vreemd = 't zijn de slechte

Nou moet zeggen dat ik dat ook lang gehad heb hoor...
Het is niet altijd fijn als je dingen ruikt, voelt en "ziet", maar ik heb wel geleerd om op mijn gevoel af te gaan en dan kan het ook enorm geruststellend zijn

Eens je over die initiële  'shock' bent van: ik voel, zie of hoor iets dan denk ik dat je idd kunt vast stellen met wat je te maken hebt.
In mijn geval is dat dan gewoon direct alles afsluiten en hopen dat ik verder niets meer hoor of voel.
Ik krijg er echt de kriebels van eerlijk gezegd.

Je hebt zo een medium in Amerika, Sara nog iets. Wat die kan is echt ongelofelijk
En die kan mensen een deftig afscheid geven als de persoon plots is overleden en dat is echt heel erg mooi.
Maar ik wil niet weten wat voor invloeden ze allemaal binnen krijgt. Kan toch niet altijd goedaardig zijn denk ik dan?
En dan vraag ik mij echt af hoe ze daarmee om kan gaan?

ja je moet er ook voor open staan en zelf heb ik dat ok nog steeds niet helemaal, ook het erover hebben is soms lastig, want 90% denkt dat je knettergek bent, en dat is enorm moeilijk..
Mijn vriendinnen zouden me opschrijven als enorm nuchter, aar toch weet ik wat ik meemaak soms en dat strookt voor veel mensen niet met mijn nuchtere kant..

Nu valt het bij mij mee, want k sluit me er inderdaad veel voor af... Zien die ik alleen lichtballetjes bij tijd en wijlen.. ruik en voel.. en vooral he voelen is niet altijd even prettig (ruiken ook niet, maar dat is toch anders)
Als mensen ziek zijn wordt ik kotsmisselijk, dat is ook bij de man waarover ik laatst dat gedichtje geschreven heb.. Ik weet dat het niet goed gaat komen en dat is niet fijn.. of dat je het moment voelt waarop een dier weggaat overlijdt, toch momenten waarop je eigenlijk in paniek raakt..

Maar ook heel veel mooie dingen.. ruiken en voelen dat mensen bij je zijn.. een hand op je schouders als je het moeilijk hebt..
dat is onbetaalbaar

Vooral als je die hand ook letterlijk voelt. Maar op een bepaald moment moet je ze uiteraard loslaten. Je aan iemand vast klampen is nooit goed, niet voor jezelf en niet voor die ziel.

Mijn katten deden dat ook wel vaak, naar iets kijken. Waar ik nu woon voel ik geen aanwezigheden meer eigenlijk. Hier is het echt heel rustig. Sowieso er nooit angst voor gaan tonen, daar teren ze op als het negatieve aanwezigheden zijn. Als kind was ik echt heel bang maar nu laat ik het aan me voorbij gaan.

Bewerkt door Eibhlin, 19 juli 2013 - 11:45.