mightycats zei:
even mijn verhaal pennen 5 jaar geleden ook beslist om zwanger te willen worden...jammer genoeg is mijn lichaam me even 'tegen' geweest
Na een dik jaar proberen en steeds maar pijnlijkere maandstonden , bij de gyn beland, die stelde 'endometriose vast' (google even als je wil weten wat het just is), een maand later besliste ze me te opereren hieraan, ging een kijkoperatie zijn , ben wakker geworden met een snee van mijn buikavel tot benee, en niet zoals een keizersnede, gewoon mooi recht naar beneden. Bleek dat ik een goedaardigecyste van 12 cm in men buik had, min gyn zei doodleuk dat mijn buik precies een kerhof was en dat nooit moest eraan denken om natuurlijk zwanger te raken. Tenige positieve nieuws was dat ik een pil moest gaan nemen waardoor ik nooit men regels nog heb. Na 2 maand dik afzien ben ik terug gaan werken, een jaartje later en een wachtlijst in uz gent , begonnen met ivf, jammer genoeg alweer met een kleine cyste op één van men eierstoken. Na de tweede ivf ( eigenlijk ixci poging zelfs, want door endo ben je moeilijk vruchtbaar, en slechts twee bevruchte eicelletjes , draaide het uit op niets. Ondertussen zag ik alweer meer en meer af omdat die cystes meegroeien met de stimulaties, opperde dat ik een pauze wou tussen de tweede en derde poging. De prof begreep het niet eerst, na een gesprek concludeerde ze doodleuk dat ik me dan maar 'alweer' moest laten opereren, dit maal daar, en misschien ma een volledige eirstok weglaten nemen, en dan zien wat het gaf. Heb twee weken getwijfeld en de afspraak afgezegd, ik ben het moe, ik weiger het proefkonijne te zijn van een kliniek waar je enkel een 'nummer' bent, samen met men partner heb ik beslist dat we een pauze nemen en we zien wel hoe dan verder gaat. heb er men hoofd bij neergelegd, ik ga niet een decenia hopen op iets dat zo'n minimale kans heeft op slagen, het is te zwaar voor beiden in de relatie.
Mijn partner heeft ook het zwaar gehad , en dacht soms dat ik er minder mee zat als hem
Niets is minder waar, maar ik ben echt uitgeweend, ik kan moeilijk bij iedere baby die ik zien het op een huilen gooien.
Ik ben ondertussen begonnen met een ander hoofdstuk in men leven, wij hebben een superlieve hond genomen, heb men poezenbende en ik volg avondschool om beroepsfotograie te worden. De hond heeft ervoor gezorgd dat mijn partner het allemaal
anders is gaan zien, hij zou ze niet meer willen missen en een kindje lijkt niet meer zo belangrijk.
Het leven neemt soms rare wendingen en dromen worden niet altijd werkelijkheid, voor sommigen lijken ze simpel, voor anderen niet.
Oh, dit vind ik nu zo erg hé!
Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe dit moet zijn, weten dat je kinderloos door het leven zal blijven gaan
. Ik kan me voorstellen dat je een fortuin zou betalen voor een kindje.
En is er nog enige hoop dat je toch ooit zwanger zou worden, of is de biologische klok ondertussen aan het tikken. Want dit is ook dikwijls en probleem.
Wat ik me wel afvraag is of je zo een situatie overweegt om een kindje te adopteren. Hebben jullie dit overwogen?
Ach, ik hoop je een heel klein beetje te kunnen steunen met het verhaal van een vriendin van mij. Ook jaren gesukkeld en alles geprobeerd om zwanger te worden. Tevergeefs. Toen ze 40 geworden is, heeft ze besloten om haar erbij proberen neer te leggen. Ze heeft zich toen toegelegd op hondjes, en heeft ondertussen samen met haar man verschillende huisjes speciaal ingericht voor honden (tuin volledig omheind, kennels, agility toestellen enz
welke ze verhuurd voor vakantie (in de ardennen) en hier haalt ze enorm voldoening uit. En idd. haar diertjes zijn een beetje haar kinderen geworden.
Ik hoop voor jou en je partner dat je dit een plaatsje kan geven.
5
