Mijn zus had dat ook, vroeger, dat het leek dat ze wat achter was. In 't middelbaar heeft ze een aantal keer gedubbeld, omdat ze de leerstof minder snel kon opnemen dan "normaal". Maar ze heeft gestudeerd wat ze wilde studeren, en niet waarvoor het PMS haar in staat achtte. En ja, het ging gewoon wat trager, maar ze heeft nu de job die ze graag doet. Da's meer dan wat ik momenteel heb
Goh ja, het is allemaal veel zwaarder als ze (mentaal) gehandicapt zijn. Ik zou het een heel moeilijke keuze vinden, of ik het zou houden of niet. Héél veel bewondering voor diegenen die bewust voor zo'n kindje kiezen. Ik ben er zeker van dat je er zoveel meer liefde van terugkrijgt dan van een rebellerende puber soms

Maar voor mij weet ik dat ik bijna alleen zal instaan voor de opvoeding van onze kinderen en ik weet niet dat ik dat zou aankunnen... En wat zou er dan gebeuren moest ik wegvallen? Zou mijn kind zich dan even gelukkig kunnen voelen? Een even kwaliteitsvol leven kunnen leiden?
Dan misschien beter dat het nog niet gelukt is, misschien de volgende keer...
Nu, moest het zo zijn, dan is het ook zo he, dan zijn dat zorgen voor dan. Ik denk dat alleen maar nu, nu het weer eens niet gelukt is.