Daar stond ze dan, al met een triomfantelijke blik in haar ogen: "en hoe gaat het met het babymaken?"
Ik van "het zal voor volgende maand zijn..."
En ze begon wéér he: ik was er véééél te veel mee bezig, dan zou het nooit lukken!
Ik van, maar je moet er wel wat mee bezig zijn, je moet er toch aan denken om altijd op tijd die spuitjes te zetten? En verder heb ik afleiding genoeg, en zit ik daar niet
altijd mee bezig: werk, hobby's, enz Ik heb echt nog wel een leven daarbuiten he.
Maar ze wist me met een uitgestreken gezicht te vertellen "maar je kan er wel zelf voor kiezen om de behandeling stop te zetten he, dan kan je er minder aan denken. Mijn gynecoloog zei dat 2 jaar een minimum was om te proberen".
Dus ik zei haar dat wetenschap niet stil stond, en dat er andere zaken waren die men nu sneller kon vinden en opvolgen. En dan kwamen Mark en zijn papa weer binnen.
Heb nadien gelijk aan Mark gezegd dat het voor mij écht niet meer hoefde, om daar elke week langs te gaan: zijn zus doet dat maar om de 2 weken, en toen ik naar zee ging, verkoos hij om thuis spelletjes te spelen boven naar zijn mama te gaan. Dan lijkt het mij dat hij daar gaat omdat dat van mij uit komt, om wekelijks de ouders te bezoeken.
Als ze zo'n uitspraken doet, hoef ik daar écht niet elke week naar toe te gaan, en gelukkig gaf hij mij gelijk. "Maar we kunnen haar niet veranderen, dus wat lost het op om een week over te slaan?" => "dat ze dan niet élke week zo'n dingen kan zeggen tegen mij, maar alleen maar om de 2 weken!!!" en daarmee was hij overtuigd.
Kan die nu nooit eens zeggen dat ze meeduimt? Moet die nu altijd heel duidelijk maken dat ze niet wil dat ik een kindje krijg?
(Ja, sorry, het moest er uit...

voor iedereen hier die meeduimt voor ons die aan't proberen zijn!)