Wanneer ik in mijn lessen over seksualiteit en relaties leerlingen soms hoor zeggen dat ze homoseksualiteit vies vinden probeer ik hen toch ook wel duidelijk te maken dat niet iedereen hetzelfde geboren wordt, en gelukkig maar. Ik ben altijd blij als ik na een aantal lessen merk dat ze hun mening toch wel lichtjes herbekijken.
Iets anders: wanneer ik mijn eerste jaar begon te werken werd ik op slag verliefd op een nieuwe collega. Mijn intuïtie zei me dat deze man niet op vrouwen viel, ik weet niet waarom, want hij was echt een knappe man en totaal niet het "cliché" van zo iemand, maar toch voelde ik aan dat hij niet hetero was. Na veel vijven en zessen vertrouwde hij me op een avond toe dat hij verliefd was op mij. Ik kon flauwvallen van geluk. Hij voegde er wel aan toe waar ik voor vreesde... Hij viel idd op mannen. Had al een aantal relaties gehad met vrouwen, maar had zich, toevallig, een aantal maand voor hij mij leerde kennen geout bij vrienden en familie. Hij zei dat hij het ook niet begreep waarom hij zo halsoverkop verliefd werd op mij, maar zo voelde hij zich. Het feit dat hij zich geout had gaf voor mij de doorslag, na een aantal weken wenen en twijfelen, om het toch een kans te geven. We waren vijf maanden samen, en het waren (mijn huidige man nu buiten beschouwing gelaten) de gelukkigste maanden uit mijn leven. Hij kwam bij mij thuis binnen en was daar zeer geliefd (mijn ouders wisten natuurlijk van niks) en ik ging bij hem thuis. Zijn ouders hadden trouwens geen probleem met het feit dat hun zoon homo was. Langs mijn kant wisten enkel mijn beste vriendin en haar man over zijn geaardheid. Ik heb hen dit de dag na zijn bekentenis verteld, en zij hebben mij enorm gesteund en de raad gegeven, gezien zijn eerlijkheid en het feit dat ik geen "dekmantel" was, om het toch een kans te geven.
Na die vijf maand (hij werkte ondertussen ergens anders), biechtte hij me op dat, hoewel hij me graag zag, hij zich uiteindelijk toch meer aangetrokken voelde tot mannen. Mijn hart was gebroken, maar ik kon hem totaal niks verwijten.
Wanneer ik 's avonds bij mijn ouders thuiskwam, in tranen, heb ik hen dan toch de waarheid verteld.
En - daarvoor blijf ik mijn ouders eeuwig dankbaar - ze stonden achter mij én hem, en begrepen waarom ik het een kans wou geven. Dat vond ik zo mooi van mijn ouders en dat had ik nooit verwacht omdat ze nogal conservatief denken op dit vlak.
Waarom schrijf ik dit hier? Ik weet het eigenlijk zelf niet... Misschien om duidelijk te maken dat we allemaal gewoon mensen zijn, en dat niemand volgens mij ervoor kiest op wie hij of zij valt.
Ik blijf die man een warm hart toedragen en hoop echt dat hij een gelukkig leven heeft, want ik heb veel van hem geleerd.
En dat willen we toch allemaal, gewoon gelukkig zijn.
5
111 reacties op dit onderwerp
juleken
-
-
- 7.984 berichten
-
- Locatie: Oost-Vlaanderen
#106 Geplaatst 01 oktober 2013 - 21:42
#107 Geplaatst 01 oktober 2013 - 21:53
juleken, op 01 oktober 2013 - 21:42, zei:
Wanneer ik in mijn lessen over seksualiteit en relaties leerlingen soms hoor zeggen dat ze homoseksualiteit vies vinden probeer ik hen toch ook wel duidelijk te maken dat niet iedereen hetzelfde geboren wordt, en gelukkig maar. Ik ben altijd blij als ik na een aantal lessen merk dat ze hun mening toch wel lichtjes herbekijken.
Iets anders: wanneer ik mijn eerste jaar begon te werken werd ik op slag verliefd op een nieuwe collega. Mijn intuïtie zei me dat deze man niet op vrouwen viel, ik weet niet waarom, want hij was echt een knappe man en totaal niet het "cliché" van zo iemand, maar toch voelde ik aan dat hij niet hetero was. Na veel vijven en zessen vertrouwde hij me op een avond toe dat hij verliefd was op mij. Ik kon flauwvallen van geluk. Hij voegde er wel aan toe waar ik voor vreesde... Hij viel idd op mannen. Had al een aantal relaties gehad met vrouwen, maar had zich, toevallig, een aantal maand voor hij mij leerde kennen geout bij vrienden en familie. Hij zei dat hij het ook niet begreep waarom hij zo halsoverkop verliefd werd op mij, maar zo voelde hij zich. Het feit dat hij zich geout had gaf voor mij de doorslag, na een aantal weken wenen en twijfelen, om het toch een kans te geven. We waren vijf maanden samen, en het waren (mijn huidige man nu buiten beschouwing gelaten) de gelukkigste maanden uit mijn leven. Hij kwam bij mij thuis binnen en was daar zeer geliefd (mijn ouders wisten natuurlijk van niks) en ik ging bij hem thuis. Zijn ouders hadden trouwens geen probleem met het feit dat hun zoon homo was. Langs mijn kant wisten enkel mijn beste vriendin en haar man over zijn geaardheid. Ik heb hen dit de dag na zijn bekentenis verteld, en zij hebben mij enorm gesteund en de raad gegeven, gezien zijn eerlijkheid en het feit dat ik geen "dekmantel" was, om het toch een kans te geven.
Na die vijf maand (hij werkte ondertussen ergens anders), biechtte hij me op dat, hoewel hij me graag zag, hij zich uiteindelijk toch meer aangetrokken voelde tot mannen. Mijn hart was gebroken, maar ik kon hem totaal niks verwijten.
Wanneer ik 's avonds bij mijn ouders thuiskwam, in tranen, heb ik hen dan toch de waarheid verteld.
En - daarvoor blijf ik mijn ouders eeuwig dankbaar - ze stonden achter mij én hem, en begrepen waarom ik het een kans wou geven. Dat vond ik zo mooi van mijn ouders en dat had ik nooit verwacht omdat ze nogal conservatief denken op dit vlak.
Waarom schrijf ik dit hier? Ik weet het eigenlijk zelf niet... Misschien om duidelijk te maken dat we allemaal gewoon mensen zijn, en dat niemand volgens mij ervoor kiest op wie hij of zij valt.
Ik blijf die man een warm hart toedragen en hoop echt dat hij een gelukkig leven heeft, want ik heb veel van hem geleerd.
En dat willen we toch allemaal, gewoon gelukkig zijn.
Iets anders: wanneer ik mijn eerste jaar begon te werken werd ik op slag verliefd op een nieuwe collega. Mijn intuïtie zei me dat deze man niet op vrouwen viel, ik weet niet waarom, want hij was echt een knappe man en totaal niet het "cliché" van zo iemand, maar toch voelde ik aan dat hij niet hetero was. Na veel vijven en zessen vertrouwde hij me op een avond toe dat hij verliefd was op mij. Ik kon flauwvallen van geluk. Hij voegde er wel aan toe waar ik voor vreesde... Hij viel idd op mannen. Had al een aantal relaties gehad met vrouwen, maar had zich, toevallig, een aantal maand voor hij mij leerde kennen geout bij vrienden en familie. Hij zei dat hij het ook niet begreep waarom hij zo halsoverkop verliefd werd op mij, maar zo voelde hij zich. Het feit dat hij zich geout had gaf voor mij de doorslag, na een aantal weken wenen en twijfelen, om het toch een kans te geven. We waren vijf maanden samen, en het waren (mijn huidige man nu buiten beschouwing gelaten) de gelukkigste maanden uit mijn leven. Hij kwam bij mij thuis binnen en was daar zeer geliefd (mijn ouders wisten natuurlijk van niks) en ik ging bij hem thuis. Zijn ouders hadden trouwens geen probleem met het feit dat hun zoon homo was. Langs mijn kant wisten enkel mijn beste vriendin en haar man over zijn geaardheid. Ik heb hen dit de dag na zijn bekentenis verteld, en zij hebben mij enorm gesteund en de raad gegeven, gezien zijn eerlijkheid en het feit dat ik geen "dekmantel" was, om het toch een kans te geven.
Na die vijf maand (hij werkte ondertussen ergens anders), biechtte hij me op dat, hoewel hij me graag zag, hij zich uiteindelijk toch meer aangetrokken voelde tot mannen. Mijn hart was gebroken, maar ik kon hem totaal niks verwijten.
Wanneer ik 's avonds bij mijn ouders thuiskwam, in tranen, heb ik hen dan toch de waarheid verteld.
En - daarvoor blijf ik mijn ouders eeuwig dankbaar - ze stonden achter mij én hem, en begrepen waarom ik het een kans wou geven. Dat vond ik zo mooi van mijn ouders en dat had ik nooit verwacht omdat ze nogal conservatief denken op dit vlak.
Waarom schrijf ik dit hier? Ik weet het eigenlijk zelf niet... Misschien om duidelijk te maken dat we allemaal gewoon mensen zijn, en dat niemand volgens mij ervoor kiest op wie hij of zij valt.
Ik blijf die man een warm hart toedragen en hoop echt dat hij een gelukkig leven heeft, want ik heb veel van hem geleerd.
En dat willen we toch allemaal, gewoon gelukkig zijn.
mooi
#108 Geplaatst 02 oktober 2013 - 17:29
Triest dat sommige mensen nog steeds denken dat het een keuze is en morel onaanvaardbaar is en 'vies' is. Wat maakt het andere mensen nu uit op wie je valt? Zolang beiden gelukkig, consensueel zijn en volwassen. Het heeft toch geen effect op iemand anders zijn leven, kijk eens gewoon naar jezelf zeg ik maar. Al die christenen die zeggen dat het niet kan en vreselijke dingen zeggen, wel had Jezus niet gezegd 'oordeel niet over een ander'. Lijkt mij dat velen dit toch doen.. Laat het oordelen maar over aan the man upstairs dan. Je eigen leven heeft geen schade omdat iemand anders nu op iemand valt die van hetzelfde geslacht is.
Dat sommige mensen vinden dat ze het recht hebben om iemand anders' geluk tegen te houden omdat ze niet in het 'normale' bootje passen vind ik echt vreselijk.
Denk dat de meeste holibi's liever gewoon hetero waren geweest om henzelf wat ellende te besparen, indien ze konden kiezen. In het dierenrijk zijn er heel veel voorbeelden van dieren die op hetzelfde geslacht vallen. Dus onnatuurlijk? Nope.
Zoals Pocahontas ooit zei in de Disney film:
Jij noemt de mensen eigenlijk pas mensen, als die mensen precies zo zijn als jij.
Dat is het probleem van vele mensen, ze willen enkel mensen aanvaarden als ze niet buiten de norm vallen.
Dat sommige mensen vinden dat ze het recht hebben om iemand anders' geluk tegen te houden omdat ze niet in het 'normale' bootje passen vind ik echt vreselijk.
Denk dat de meeste holibi's liever gewoon hetero waren geweest om henzelf wat ellende te besparen, indien ze konden kiezen. In het dierenrijk zijn er heel veel voorbeelden van dieren die op hetzelfde geslacht vallen. Dus onnatuurlijk? Nope.
Zoals Pocahontas ooit zei in de Disney film:
Jij noemt de mensen eigenlijk pas mensen, als die mensen precies zo zijn als jij.
Dat is het probleem van vele mensen, ze willen enkel mensen aanvaarden als ze niet buiten de norm vallen.
zsapo
-
-
- 306 berichten
-
- Locatie: Jabbeke
#109 Geplaatst 02 oktober 2013 - 17:51
_Athena_, op 02 oktober 2013 - 17:29, zei:
Triest dat sommige mensen nog steeds denken dat het een keuze is en morel onaanvaardbaar is en 'vies' is. Wat maakt het andere mensen nu uit op wie je valt? Zolang beiden gelukkig, consensueel zijn en volwassen. Het heeft toch geen effect op iemand anders zijn leven, kijk eens gewoon naar jezelf zeg ik maar. Al die christenen die zeggen dat het niet kan en vreselijke dingen zeggen, wel had Jezus niet gezegd 'oordeel niet over een ander'. Lijkt mij dat velen dit toch doen.. Laat het oordelen maar over aan the man upstairs dan. Je eigen leven heeft geen schade omdat iemand anders nu op iemand valt die van hetzelfde geslacht is.
Dat sommige mensen vinden dat ze het recht hebben om iemand anders' geluk tegen te houden omdat ze niet in het 'normale' bootje passen vind ik echt vreselijk.
Denk dat de meeste holibi's liever gewoon hetero waren geweest om henzelf wat ellende te besparen, indien ze konden kiezen. In het dierenrijk zijn er heel veel voorbeelden van dieren die op hetzelfde geslacht vallen. Dus onnatuurlijk? Nope.
Zoals Pocahontas ooit zei in de Disney film:
Jij noemt de mensen eigenlijk pas mensen, als die mensen precies zo zijn als jij.
Dat is het probleem van vele mensen, ze willen enkel mensen aanvaarden als ze niet buiten de norm vallen.
Dat sommige mensen vinden dat ze het recht hebben om iemand anders' geluk tegen te houden omdat ze niet in het 'normale' bootje passen vind ik echt vreselijk.
Denk dat de meeste holibi's liever gewoon hetero waren geweest om henzelf wat ellende te besparen, indien ze konden kiezen. In het dierenrijk zijn er heel veel voorbeelden van dieren die op hetzelfde geslacht vallen. Dus onnatuurlijk? Nope.
Zoals Pocahontas ooit zei in de Disney film:
Jij noemt de mensen eigenlijk pas mensen, als die mensen precies zo zijn als jij.
Dat is het probleem van vele mensen, ze willen enkel mensen aanvaarden als ze niet buiten de norm vallen.
mooi gezegd
#110 Geplaatst 13 november 2013 - 17:18
Dit vond ik ook wel fijn om met jullie te delen 
http://www.gaystarne...our-heart041113
http://www.gaystarne...our-heart041113
| Yesterday Is History Today Is A Gift Tomorrow Is Mystery |
#111 Geplaatst 13 november 2013 - 18:27
Geweldig 
vooral de meningen van de kleinere kinderen, alhoewel het jochie in de roze polo het geheel niet zag zitten, maar ik denk dat hij volgens mij ook niet goed wist waar het precies over ging 
vooral de meningen van de kleinere kinderen, alhoewel het jochie in de roze polo het geheel niet zag zitten, maar ik denk dat hij volgens mij ook niet goed wist waar het precies over ging
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Groetjes. Ina
Groetjes. Ina
#112 Geplaatst 13 november 2013 - 18:45
Hier ook niets tegen Holebi's.. Ben zelf ook wel deeltje in mij voor de vrouwen hoor! Al zou ik men ventje NOOOIT meer kunne misse denk ik..
mijn beste vriend vroeger op school was homo en werd zo geweldig gepest.. zo erg..
en op het werk kan ik ook goed overweg met de holebi's die er rondlopen.
:-)
mijn beste vriend vroeger op school was homo en werd zo geweldig gepest.. zo erg..
en op het werk kan ik ook goed overweg met de holebi's die er rondlopen.
:-)
