8
we hebben het inderdaad heel moeilijk,
we kampen met het gemis, die leegte die ze achterlaat, de dagelijkse gewoonte die er al was van haar hele dagen te verzorgen die inderdaad wegvalt en we nu niet goed weten wat aan te vangen, de zeldzame knuffels die we missen, ook gewoon het feit dat ze hier was dat we haar konden vastnemen , savonds gaven we haar allemaal een slaapwelkusje op haar voorhoofd en zeiden we hoe graag we haar zagen en dat alles goed zou komen
, smorgens het eerste wat we deden was haar blaasje legen haar wassen, haar knuffelen en haar oefeningen proberen doen, overal waar we gaan voelen we haar gemis, in de keuken passeren we de lavabo waar we haar ontelbare uren hebben verzorgd , hara pampertjes en honingzalf en andere medicijnen staan daar ook, in de living zien we meteen haar rolstoeltje staan, stappen we verder valt ons oog op het mandje waar z ehaar laatste uren in heeft gelegen in de zetel zien we dat ok staan ook haar lievelingsmandjes trekken onze aandacht vooral nu onze Scyther e rhele dagen ligt op te janken , kijken we naar de bruine krabpaal merken we de leegte helemaal vanboven op 'hare troon', gaan we naar ons kamer zien we haar dekentjes liggen , aan de wasmachine liggen haar laatste 'vuil' mandjes nog klaar om te wassen, kijken we naar buiten zien we haar niet mee rliggen op het muurtje naar de vogels kijken met haar zwiepende staart.Kortom we missen haar overal , deze nacht ben ik wakker geworden van het gemis en heb ik hartverscheurend liggen wenen zoveel pijn deed het dat men hoofd en hart zoveel pijn deden dat ik niet meer kon stoppen met wenen en niet kon slapen.
We missen haar in alles wat we doen,
Langs de andere kant is er ook de 'opluchting',
dat z egeen pijn mee rheeft (want ondanks wat ons verzekerd was dat z egene pijn had bleek ze wel enrom veel pijn te hebben , de laatste weken hebebn we non stop gezegd tegen de DA dat ze pijn had en hij geloofde ons niet dat kon niet door de cortisone zei hij, blijkbaar was ons meisj haar blaas en nieren er zo slecht aan toe dat ze zichzelf aan het vergiftigen was
.. en ze had het zelf opgegeven het lichtj in hara ogen was weg , ze sliep alleen nog maar en kroop steeds bang weg ,.. ) dat we nu kunnen afscheid nemen , dat het niet meer leven in onzekerheid is,
dat ze nu weer kan rondrennen daarboven, want als er iemand een plaatsje daarboven bij men papa in de hemel verdiend is zij het wel,
Langs de andere kant is er ook de woede en het onbegrip,
wij doen alles voor 'onze kids' en dan overkomt haar zo iets,
terwijl er anderen niet naar hun diertjes omkijken en ze hier nog rondlopen int straat, ons prutske ging amper buiten en hara moest zoiets overkomen,
de woede dat die *** ermee weg komt omdat niemand zen mond durft opendoen ,
en er dus niet genoeg bewijzen zijn,
en vooral het onbegrip hoe ze ons Prutske zoiets konden aandoen :'(
Het was zo een lieve meid, veel buren hadden al vaak gevraagd of z eniet ter adoptie was omdat het zo een schatje is (lag vaak voor het raam )
Vele vragen , onbegrip , woede, maar vooral verdriet en gemis ..
)
Iruna,Syrai, Hindou, Reiko, Inty, Deva, Loki, Munay, Indira en *Thaira* 
