Ik heb niet alles gelezen ; wel eerste pagina
Hoe herkenbaar voor een deel!
Toen ons Lucky'tje in maart overleed konden wij ons nog niet openstellen voor een andere kat.
Het duurde een vijftal maanden voor ons Moon ons pad kruiste, en zelfs dan voelde het nog een beetje als verraad aan...
Maar diep vanbinnen weet je wel dat dit een gevoel is die vanuit jezelf ontstaat ; je doet er je overleden katje noch verdriet mee, noch plezier door een ander in huis te nemen.
Wel geef je een ander katje een nieuwe thuis, een nieuwe kans : net zoals je gedaan hebt met de vorige en deze zijn ook nooit iets tekort gekomen.
Moon lijkt helemaal niet op Lucky, maar eerlijk gezegd had ik enkel mijn gevoel gevolgd en actief op zoek geweest dan zou ik 9/10 terug een look-a-like in huis genomen hebben.
Onbewust denk ik, zoekt een mens een deel terug van het lieveke die we verloren zijn.
Ondanks Moon uiterlijk zo verschillend is, merkte ik al snel verschillende eigenschappen in gedrag die zo frappant gelijkend waren aan Lucky.
Enerzijds heeft dat de hechting bevorderd in positieve zin, anderzijds besef je dat welke of hoeveel katten je ook in huis neemt het verdriet van het verlies tijd nodig heeft om te slijten.
Soms kijk ik van op het terras naar binnen en zie ik Moon vrolijk spelen en crossen, draai me om en denk dan aan ons Lucky die rust in de tuin.
Ze komt sowieso niet terug, maar als mens denk ik wel goed te doen.
En het ging gewoon niet die eerste maanden bij ons, maar iedereen verwerkt zijn/haar verdriet op een andere manier dat heeft niets te maken met verraad of de mate van verdriet, of wat dan ook

Wel moet ik zeggen dat een nieuw katje, vooral zo'n jonkie, veel aandacht nodig heeft en zorgt voor meer afleiding en vreugde in huis.
Ook klikt het héél goed met onze Miloh die erg treurde de eerste weken om het verlies van Lucky.
Gewoon je hart en gevoel volgen zou ik zeggen.
Veel succes voor woensdag
Bewerkt door HelpLuckyvinden, 18 november 2013 - 20:12.