Zomernestje 2019

In de week was ik bij de DA van het asiel voor Scoeby die ontstoken oogjes had en diarree. Ik had bij het lentenestje al een mailtje van het asiel gekregen dat wij het heel goed deden, maar ik dacht, ondanks dat ik toch wel fier was, dat het een beetje honing rond onze mond smeren was, maar nu zei de DA (vrouw) ook al dat wij het heel goed deden. Moet ik nu toch gaan geloven dat wij een goed opvanggezin zijn?

Altijd fijn om te horen  

Scoeby blijft maar diarree hebben. Ik ga morgen het asiel vragen wat ik moet doen, want de medicatie die ik gekregen had, werkt blijkbaar niet.

Naar de DA geweest (zonder toestemming asiel, want die waren al dicht, DA grommelde ook omdat ik 15 minuten te laat was en ze nog dringend weg moest).
Scoeby heeft nog steeds diarree. Medicatie gewijzigd en op ID gezet. Hopelijk grommelt het asiel morgen niet, maar ik moest wachten tot ik een drolletje vond en hij doet zijn grote behoefte alleen maar tegen de avond.

Ze spelen zich nu eindelijk te pletter gelijk een normaal kitten. Springen, over elkaar springen, rondkrossen, spelevechten en vooral schuivertje spelen op de pels die op de grond ligt. Daar zijn ze zot van. Dat is een goedkope pels die we eens gekocht hadden omdat Sienna daar ook graag mee speelt (schuift). We hebben er zo 2 liggen in de living. Ik moet ze voortdurend terug leggen, want ze schuiven die gewoonlijk ergens in een hoek. En dikwijls ligt er dan nog een speeltje in. Ik leg alle speeltjes in een doos op de onderste plank van het kattenkasteel en als ze iets willen hebben, halen ze het er zelf uit. Het zijn wel speeltjes die je met je klauwen kan pakken. Dus balletjes met zo'n pels over, popjes, stukken mousse (rol van Diamond painting), daar zijn ze dol op.
Ze zijn nu allemaal gezond en volgende week gaan ze op bezoek bij de DA voor hun knip & chipbeurt. Dan nog een paar dagen hier bekomen e dan terug naar het asiel. En dan wil ik een paar dagen rust, zodat ik eens naar de kapper kan gaan en eens kijken of er nog iets leuks in solden is.

Donderdag worden ze geknipt en gechipt en terwijl zij bij de DA zijn, gaan wij naar de kapper.
Vandaag gezien dat Senne weer luizen had. Ze kreeg direct een behandeling met Effipro. Hopelijk geraakt ze er nu toch van af.
Scoeby, Senne en Spikky hebben ook weer wat oogontsteking. Ze geraken er maar niet vanaf. Als er eentje genezen is, begint het na ee paar dagen terug, als ik stop met de oogzalf.

Senne heeft het gevonden hoor. Als ik klaar sta met de glazen schaaltjes met nat voer, dan springt ze omhoog en klauwt naar 1 van de schaaltjes.Dat valt dan natuurlijk (niet kapot gelukkig) en dan gaat Scoeby (haar vriendje) het nat voer van de vloer oplikken. Scoeby eet het liefst van de grond. Hij pakt gewoonlijk de brokjes uit het schaaltje en eet ze dan op de grond op. Nu lost Senne dat dus voor hem op. Rot-kitten.
Gisterenavond bij het slapen gaan van de kittens, is Spikky ontsnapt uit de kamer. Ze is heel erg rap en mijn hubby niet. Ze vloog de zaal met rommel in en geraakte wat in paniek. Het duurde even voor hij haar terug vast had. Nu zal hij hopelijk eraan denken om de plank voor de opening van de zaal te schuiven.

Morgen gaan ze naar de DA. Dagje rust voor ons. Wij gaan naar de kapper. Vanavond krijgen ze nog een anti-luizenspray. Effipro. Het is een herhaling want ze hadden er veel toen ze hier toekwamen.
Het is nu heel duidelijk dat Senne en Scoeby samen willen blijven en Spikky en Snorry ook. Die spelen dus 2 per 2 samen. Snorry en Spikky samen in de zetel.


Spikky wordt een prachtige Kattin, dat zie je nu al. Ze is slank, maar weegt toch genoeg voor haar leeftijd. Ze laat zich ook goed aaien en snort dan dat het een lieve lust is. Een kat om te stelen.

Bewerkt door Elma, 31 juli 2019 - 22:35.

Voilà, ze zijn zo goed als klaar voor adoptie. Normaal gezien zullen ze zaterdag teruggaan als ze vannacht en morgen geen problemen gaan vormen. Mijn hubby heeft problemen om ze af te geven. Ze worden nu net sociaal, maar nog niet genoeg naar zijn zin.

Kunnen ze niet een paar dagjes langer blijven    
Zouden de kittens daar niet beter van worden ook naar hun toekomst gezien  ?

Dat moet het asiel beslissen. Technisch zijn ze klaar, maar er kan nog altijd wat aan gewerkt worden.

Tja, vanuit het standpunt van het asiel maakt elke week helaas verschil voor hun schattigheidsfactor. Ook al zijn ze maar enkele maanden kitten, voor veel mensen is dat belangrijk om hen over de streep te trekken bij adoptie.

Spikky begint nu los te komen. Ze is het eerste bij je en volgt ons ook al naar beneden. Maar eten is haar belangrijkste motivatie. Hier zie je ze nog op hun "laatste avondmaal".


Spikky houdt haar staart ook heel fier omhoog. Die stand heb ik nog nooit gezien bij een kitten.


Dat doet me denken aan de grondeekhoorns die ik in Kenia zag. Die hielden hun staart ook boven hun lichaam om zelf in de schaduw te zitten.

Bewerkt door Elma, 02 augustus 2019 - 19:57.

Machteld., op 02 augustus 2019 - 17:49, zei:

Dan vind ik nog dat het de taak van het asiel is om te kiezen voor een nog beter gesocialiseerd kitten .
Dat gaat het kitten meedragen voor de rest van zijn leven , dat is voor mij een serieus en véél te belangrijk positief  rugzakje dat ze het kitten kunnen meegeven .

En een kitten van 12 of 14 weken gaat écht niet afdoen aan hun schattigheids factor +
die gaan ze zo wie zo verliezen .
Mensen die een kitten kiezen alleen voor hun kitten status zijn dat wel de geschikte kandidaten  ???

Blue is hier gekomen op bijna 14 weken , we stonden al op de lijst voor hij geboren was . Dat is aftellen tot het moment daar was .

Lio hebben we gereserveerd toen hij 13 weken was , de fokster heeft dan nog gewacht tot hij 14 weken was om zijn hondsdolheid inenting te geven tegen dat hij hier was was hij bijna 18 weken .
Ik was een beetje ongerust ivm zijn socialisatie  naar ons toe .
Maar blijkbaar heeft hij enorm véél geleerd van zijn mama ,  zusje en 2 broers die nog aanwezig waren . (Komt uit een nestje van acht) en de socialisatie met de fokster .
Lio is een SUPER sociaal kitten , iedereens vriend , nergens bang voor , een super knuffelaar écht een zaligheid in huis .

Als ik dan Blue zie dan vind ik het héél erg voor hem dat hij afkomstig is van een fokker die er zich de eerste 6 weken niet zo veel van aangetrokken heeft en vooral mams haar ding heeft laten doen (ben ik pas achteraf achter gekomen) en pas achteraf beginnen socialiseren is .
Hij laat zich perfect borstelen , nagels knippen , betasten etc... maar is eerder een terug getrokken mannetje die steeds in de buurt is maar alles op een halve meter van contact en is als de dood voor stofzuigers (heb wel een idee hoe dat komt door iets wat de fokker verteld heeft toen we hem gingen ophalen) hij is hier wel helemaal opgebloeid ( voor hem ) maar in vergelijking met Lio is hij sociaal "gehandicapt " .

Lio stond véél  steviger in zijn schoenen op 4 maand (en hij is met de vlieger geïmporteerd uit Slowakije) dan Blue op 12 maand .
Blue pikt nog dagelijks dingen op van Lio maar dat positieve rugzakje dat Lio mee gekregen heeft dat gaat Blue jammer genoeg nooit niet hebben .

Dat is jammer en een gemiste kans die Blue zijn verder leven met zich meedraagt.

Met dat gezegd zijnde uit mijn eigen ervaring zou ik als asiel persoonlijk opteren om een kitten 1 of 2 weken meer positieve socialisatie mee te geven van mensen die uit ervaring weten waar ze mee bezig zijn en hoe ze het kitten kunnen voorzien van dat positieve rugzakje waar ze de rest van hun leven op kunnen teren .
Dan kiezen voor 2 weken eerder ter adoptie aan te bieden omdat ze dan nog "schattiger" zijn ...

Bewerkt door Sandra, 02 augustus 2019 - 21:45.

Sandra, op 02 augustus 2019 - 21:43, zei:

De socialisatie is natuurlijk super belangrijk, maar je mag zeker ook niet het eigen karakter uit het oog verliezen. Socialisatie en opvoeding is echt niet alles. Ik heb 2 kittens uit hetzelfde nest die zijn bijgevoerd met de papfles van in het begin. Dus die zijn sowieso allemaal veel door de hand moeten gaan. Toch is onze Sam een behoorlijke bange kat en Cato is haantje de voorste. Zo was ze ook al beschreven als wij ze kozen.
Met onze honden was het niet anders. Onze reu een echte bange (hij had met 10 weken al iemand gebeten), de socialisatie heeft ons bloed, zweet en tranen gekost ... uren en uren mee bezig geweest ... zondags naar de markt ... zaterdags naar plaatsen waar veel kinderen waren en ze snoepjes laten geven ... naar de zee ... en het heeft gelukkig zijn vruchten afgeworpen maar ja, zijn karakter is natuurlijk niet veranderd. We konden hem goed vertrouwen, maar hij is wel de bange van de twee gebleven. Onze teef hebben wij niets moeten socialiseren, die was al sociaal en van niets bang. Onze teef is geboren in een buitenkennel en onze reu is binnen in huis geboren. Mensen zeiden van onze reu dat hij vast en zeker wat had meegemaakt bij de kweker. Helemaal niet. Is gewoon zijn karakter en hoort ook wel bij het ras. Ook bij onze vorige katten hadden wij een super bange kat en een super sociale kat. Wij trekken dat gewoon aan. Zelf zijn we ook zo. Mijn man super sociaal, ik meer een éénzaat. Ook bij onze zwerfkatjes op de wei zie je tussen de 2 zusjes duidelijke verschillen. Die zijn helemaal niet gesocialiseerd en eigenlijk misschien nog gemakkelijker en aanhankelijker dan mijn katten thuis. Ook daar is een haantje de voorste bij en een meer teruggetrokken katje.
Maar ook bij een andere kweker had Blue waarschijnlijk niet de super sociale geweest. Het karakter verander je zomaar niet.

Bewerkt door Ida, 03 augustus 2019 - 06:59.