Ik ben Wicket, sinds vorige week vrijdag heb ik mijn ma, broers en zussen moeten achterlaten. Ik ben meegenomen door een tweepoter die ik niet kende, hij had vacht op zijn kin en twee ramen voor zijn ogen. (Ik kijk ook graag door de raam, maar dit gaat er toch over.)
Ik werd losgelaten in een raar kamertje, maar gelukkig vond ik een donker hoekje om me in te verstoppen. Gelukkig liet die reus me daar een beetje gerust. Maar telkens ik miauwde om ons ma, kwam die aap me aaien. Ik ga niet zeggen dat dat het verdriet stopte, maar het was wel aangenaam. Na een paar uurtjes kreeg ik dan toch een hongerke, gelukkig heeft die tweepoter, ik denk dat hij Jan heet, wat brokjes voor m'n neus gelegd. Die Jan valt dan toch een beetje mee. Een paar uur later ben ik dan toch gaan ontdekken wat er allemaal te beleven viel. Wat een rare plek, allemaal geurtjes die ik niet ken. En die Jan die allemaal dingen tegen me zei waar ik geen hol van begreep.
Toen het donker werd en ons ma mij nog altijd niet komen halen is, heb ik mijn keeltje maar eens goed opengezet. Ze zal me dan wel horen, maar alleen die Jan kwam maar naar mij toe. Op een gegeven moment heeft hij zelfs een matras op de grond gelegd en is bij me komen liggen en is wat met mij komen praten, dat vond ik wel leuk.Zo leuk dat we dat de hele nacht gedaan hebben. Hij kon ook heel goed aaien, dus heb ik hem maar een kans gegeven en hij heeft me nog niet teleurgesteld. De volgende dagen heb ik mijn middagdutje bij hem op zijn bed gedaan terwijl hij op dat lichtgevende raam aant tokkelen was, en ik moet toegeven, die knul is bijna zo warm en gezellig als het nestje met mijn broers en zusjes. Plus ik werd ook mijn hele dutje geaaid, dat had ik ook nog nooit meegemaakt. Dus zo slecht is het hier echt niet.
De tweepoter van ons ma had tegen die Jan gezegd dat ik nogal een moederskindje was en dat het tijdje zou duren eer ik mijn draai zou vinden, maar ik moet toegeven dat ik dat heel goed doe, al zeg ik het zelf. Alleen het spelen met mijn broertjes en zusjes mis ik nog wel. Jan doet wel zijn best, maar echt hetzelfde is het niet. Maar ik heb in de wandelgangen gehoord dat ik er binnenkort een collega bij krijg. Naar 't schijnt is 't ne witte, dat heb ik ook nog nooit gezien. Ik hoop alleen maar dat die kerel een beetje meevalt, maar dat zullen we dan wel zien.
Alvast nog een paar fotokes van mij,






Bewerkt door Jan, 07 augustus 2019 - 17:58.