WhiteWitch zei:
Helaas ben ik niet zo gelukkig als jullie allemaal met jullie katteminende vriendjes en echtgenoten. Mijn man tolereert de katten omdat ik zoveel van hun hou. Ik doe dus letterlijk alles voor hun, eten geven, kattebakken schoonmaken, knuffels geven, naar de dierenarts enz. Gelukkig heb ik de morele steun van m'n dochter die ook met me meegaat naar de dierenarts en zo.
Mijn man vindt alle huisdieren toch maar een last waar je altijd rekening mee moet houden en die je beletten te gaan en te staan waar we willen.Maar de katten zijn hier in het begin gekomen omdat ik altijd alleen zat, zeker sinds de kinderen de deur uit zijn. Mijn man werkt nl altijd zo'n 14 uur per dag en werkt ook thuis af en toe nog wat. Dus alle zorg komt op mij neer. Het is geweest dat ik al 2 dagen kittens had en hij het nog niet besefde. Hij zal de katten geen kwaad doen maar hij heeft er ook niks mee. Ik vrees voor binnen een paar jaar als hij op pensioen zal zijn. Ik mis dat vreselijk dat ik mijn zorg en blijdschapjes over de katten niet goed met hem kan delen. Gelukkig heb ik m'n dochter. Die is nog meer catminded als ik.
Ik heb dat altijd al erg gevonden voor jou, want een cattery runnen is sowieso al niet evident... en als je het dan ook nog eens zonder steun van je partner moet doen is het nog eens dubbel zo zwaar. Gelukkig is Mieke er nog waar je kunt op rekenen, maar ook zij heeft het vaak erg druk, dus sta je er toch in de meeste gevallen alleen voor. Heb er echt heel veel respect voor dat je toch de kracht blijft vinden om door te gaan, zelfs al is het niet altijd even gemakkelijk (zoals nu met het zorgenkindje in je huidige nestje).